حوا گناه کرد و عشق آفریده شد                     جریان آن گناه به عالم کشیده شد

آدم برای پاکی و شیطان برای نفس                 حوا به نام وسوسه ها آفریده شد

من با گناه خوردن یک سیب زنده ام           سیبی که از حوالی یک خواب چیده شد

من خواب چشم های شما را ندیده ام               اما دوباره در تن و جانم دمیده شد

حسی که عشق بازی تو باورم شود                  آهی که از تغزل نامت شنیده شد

عصیانگرم ! چو ریشه به خاکت دویده ام       هنگامه ای که پرده به نامش دریده شد

خاکی محقرم که به عشقت هبوط کرد           اشکی مکررم که به پایت چکیده شد

حوای بی گناه غزل های سرخ و ناب                 این بار در حوالی من با تو دیده شد

افتاد از نگاه شما "آدم "نجیب!                              آدم گناه کرد و غزل آفریده شد

سرگزشت غم هجران تو با شمع گفتم

آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد

بدون تو سنگم             کنار تو ابرم             بیا تا گریا کنم            سر اومده صبرم       نه گریه مونده برام    نه خنده مونده برام        فقط یه کابوسه         کشنده مونده برام         یاسی که هستی شو     به وعده هات داده

یه بار بپرس که چرا     به این روز افتاده     همش تویه فکرم    الان توفکر چیه       کجاست چیکار میکنه      الان کناره کیه       بدون تو سنگم             کنار تو ابرم         بیا تا گریا کنم            سر اومده صبرم         اگه یه روز مردم     بیا و گریه کنان         یه شاخه نیلوفر بزار رویه قبرم   

در غروب تلخ فردا

               در سرود سرد پاییز

                          ...

                          در تمام این خاطره ها

                                      وجودم سرشار از حس توست

01
گله
من و خواجه
کاش بودی...
زنگ شاد ...
[عناوین آرشیوشده]