شبی هوای معشوق دوباره بر سرم زد و غم فراقش چون خاری که پای بیابانگردی را بگزد روحم را آزرد . پس زمام اشک را کف بدادم و چشمانم همچو چشمه ای پر خروش جوشیدن گرفت . چاره ای نیافتم جز اینکه عاقبت احوال خویش از شیخ شیراز پرسم  ؛ پس از قرائت فاتحه تفقدی بر دیوانش زدم . دیدم که حال خواجه از حال من نیز آسف بار تر است که می گفت :

                  به کوی عشق منه بی دلیل راه قدم

                                                     که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشد 

                  فغان که در طلب گنج نامه مقصود 

                                                     شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشد

                  دریغ و درد که در جست و جوی حضور

                                                     بسی شدم به گدائی بر کرام و نشد

                  هزار حیله بر انگیخت حافظ از سر فکر

                                                     در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد

پس در غم خویش کوتاه شدم و در حال خواجه گریستم  .